Ο λύκος και η πεταλούδα σε καραντίνα
Η Χριστίνα Αποστολίδη, συγγραφέας του παραμυθιού «Ο λύκος και η πεταλούδα»*, μας μιλά για τη ζωή της στην εποχή του κορονοϊού και πώς επαναπροσδιόρισε τη σχέση της με τη φύση.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος. Το μόνο που έκανε όλο τον καιρό ήταν να παραμονεύει τα άλλα ζώα. Ώσπου μία μέρα, κυνηγώντας μία πεταλούδα, άρχισε να προσέχει για πρώτη φορά όλα εκείνα τα πράγματα που μέχρι τότε προσπερνούσε: τη θέα του δάσους από ψηλά, τη σπηλιά με τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες, το τραγούδι του ποταμιού… Η καινούργια, φτερωτή του φίλη του έδειξε ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνει στη ζωή του πέρα από το να κυνηγά.
Όταν έγραφα την ιστορία του λύκου και της πεταλούδας, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα χρειαζόταν να στέλνω μήνυμα από το κινητό για να μπορέσω να βγω από το σπίτι και μάλιστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν είχα φανταστεί ότι θα γινόταν τόσο δύσκολο να εφαρμόσω στην πράξη το νόημα της ιστορίας, να εκτιμώ δηλαδή την ομορφιά που βρίσκεται στα μικρά πράγματα.
Τελικά, όμως, οι άνθρωποι είμαστε περισσότερο ευρηματικοί και δυνατοί από όσο πιστεύουμε. Όλοι μας κρύβουμε μία πεταλούδα μέσα μας, μία πλευρά του εαυτού μας που συνεχίζει να ενθουσιάζεται και να θέλει να ανακαλύπτει πράγματα. Κι αν έχουμε παιδί ή σκύλο, είναι ακόμα πιο εύκολο να ξυπνήσουμε την πεταλούδα μας. Εγώ, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, απλά ακολούθησα την κόρη μου και τη σκυλίτσα μας τη Μάγκι στις βόλτες μας στη γειτονιά με τον κωδικό νούμερο 6**.
Εξερευνήσαμε για πρώτη φορά άχτιστα οικόπεδα πνιγμένα στα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, ρυάκια με καλαμιές και κρυστάλλους από άλατα που κρύβονταν ανάμεσα στις πέτρες περιμένοντάς μας να τους ανακαλύψουμε. Περίεργα έντομα, όχι μόνο τις αξιαγαπητες πεταλούδες και πασχαλίτσες, αλλά και κίτρινες αράχνες και στρατούς μυρμηγκιών που σχημάτιζαν σειρές μεταφέροντας τροφή στη φωλιά τους. Έκανα ξανά κι εγώ ποδήλατο και παίξαμε με τη Σοφία παιχνίδια που έπαιζα μικρή στην εξοχή.
Ήταν για μας μία τόσο ευχάριστη έκπληξη ότι η φύση συνεχίζει να αντιστέκεται, ακόμα και σε τόσο πυκνοκατοικημένες πόλεις όπως το Ηράκλειο και παρά τις προσπάθειές μας να τη δυσκολέψουμε, παρατώντας μπάζα, άχρηστα αντικείμενα και σκουπίδια σε όσα κομμάτια γης έχουν μείνει ελεύθερα. Εύχομαι ειλικρινά να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι προστατεύοντας το περιβάλλον κερδίζουμε όχι μόνο σε ποιότητα ζωής, αλλά και σε εμπειρίες. Η χαρά ενός παιδιού όταν φτιάχνει ακόντια από καλάμια, σκαρφαλώνει σε δέντρα κι ανακαλύπτει “πολύτιμα” πετρώματα είναι απλά ανεκτίμητη.
Τώρα που ο περιορισμός της κυκλοφορίας έχει πια σταματήσει, εμείς συνεχίζουμε τις εξερευνήσεις μας προσεγγίζοντας με το αυτοκίνητο κοντινά δασάκια, φαράγγια και παραλίες. Θα με ρωτήσετε: “Μήπως θέλεις να μας πεις ότι μας έκανε καλό ο κορονοϊός;” Όχι, δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Το αντίθετο, εύχομαι να μην είχε συμβεί ποτέ όλο αυτό, για πολλούς λόγους και κυρίως για τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Όμως πρέπει πάντα να έχουμε ελπίδα ότι κάποια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Και ίσως η φύση να μπορεί τώρα να μας δώσει ακριβώς αυτό. Την ελπίδα.
* «Ο λύκος και η πεταλούδα» της Χριστίνας Αποστολίδη, σε εικονογράφηση του Σεραφείμ Στρουμπή, είναι μια ιστορία για τα θαυμαστά πράγματα που προσπερνάμε καθημερινά και τα οποία, αν σταματήσουμε για να τα προσέξουμε, θα κάνουν τη ζωή μας πολύ πιο πλούσια. Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μίνωας.
**Ο κωδικός νούμερο 6 αντιστοιχούσε στην επιλογή “άσκησης” κατά την διάρκεια της καραντίνας για έξοδο από το σπίτι/βόλτα με κατοικίδιο ζώο.