Γούνες στα σχολεία…
Με αφορμή την πρόσφατη έξαρση ειδήσεων σχετικά με την βιομηχανία γούνας και την θανάτωση εκατοντάδων χιλιάδων μινκ στην Ευρώπη (βλ. Ολλανδία, Δανία, Ελλάδα κτλ) εξαιτίας του Covid-19, θεωρούμε απαραίτητο να γίνουν κάποιες συσχετίσεις και να δοθεί ένα διαφορετικό πρίσμα.
Η παραγωγή γούνας στις σύγχρονες κοινωνίες, δεδομένου ότι πλέον δεν εξυπηρετούν κάποια βασική ανάγκη επιβίωσης, δεν έχει κανένα ηθικό έρεισμα – όπως παρομοίως και η εκμετάλλευση ζώων (άγριων και μη) σε τσίρκο, προς τέρψην και αναψυχή του ανθρώπου.
Με τόσες εναλλακτικές ρουχισμού όμως, γιατί υπάρχουν ακόμα οι γούνες στην Ελλάδα ενώ για παράδειγμα τα τσίρκο με ζώα απαγορεύτηκαν; Μα φυσικά διότι δεν υπήρχε βιομηχανία τσίρκων στην Ελλάδα, όπως υπάρχει βιομηχανία γούνας. Κι ας μην ξεχνάμε ότι όπου υπάρχει ζήτηση, συνήθως συνεχίζει και η προσφορά.
Είναι σαφές ότι οι εμπλεκόμενες πλευρές θα χρειαστεί να ακουστούν. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι πρέπει να αποζημειωθούν οι εκτροφείς στην Ελλάδα για την θανάτωση των ζώων τους και άλλοι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων χωρών και να απαγορεύσει την εκτροφή ζώων για την γούνα τους. Όμως, για κάθε τσίρκο με ζώα, για κάθε γουνάδικο, για κάθε Covid19 θα υπάρχουν στο μέλλον άλλα τόσα θέματα που θα αντιμετωπίσουμε. Η λίστα είναι ατελείωτη… εμπόριο οργάνων, κλιματική αλλαγή, ρατσισμός και διακρίσεις. Κοινή ρίζα σχεδόν όλων είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά. Ας μην ξεχάσουμε τις θεωρίες για το πώς ξεκίνησε και ο Covid19, καθώς και πολλές άλλες νόσοι (βλ. SARS, Bird Flu κ.α.) που έχουν γίνει αφορμή για να στηρίξει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ότι η καταπάτηση της φύσης πρέπει να σταματήσει – βλ. National Geographic, Jane Goodall, End Pandemics για παραδείγματα.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η νομοθεσία θεσμοθετείται εκ των υστέρων, αφού προκύψει το πρόβλημα. Μάλιστα αργεί άλλο τόσο να εφαρμοστεί, ειδικά εάν δεν υπάρχει η κατανόηση και η στήριξη του ευρύτερου κοινού.
Η ανάγκη να εστιάσουμε στην πρόληψη γίνεται ολοένα και εμφανέστερη. Για τον λόγο αυτό, και δεδομένου ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι προβλήματα θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας στο μέλλον, πρέπει να τα προετοιμάσουμε για να γίνουν ‘παγκόσμιοι πολίτες’ που νοιάζονται και έχουν την ικανότητα να ασκήσουν κριτική σκέψη. Να γίνουν πολίτες που θα μπορούν να κρίνουν εάν είναι σωστό να επισκεφθούν ένα πάρκο με παράσταση δελφινιών, εάν είναι σωστό να κάνουν ανακύκλωση, εάν οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες κ.ο.κ. κι όταν δεν τους δίνονται έτοιμες λύσεις, είναι ικανοί να τις αναζητήσουν μόνοι τους.
Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Πώς μεταφερθήκαμε από το θέμα γουνών στην διδαχή ενσυναίσθησης στα σχολεία; Μα φυσικά και επιστημονικά εμπεριστατωμένα μέσω του μαθήματος Caring for Life Education για την Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μάθετε περισσότερα εδώ…